اشکال

اشکال از خود ماست تا با یک نفر اشنا میشویم میشود تمام زندگیمان هنوز چیزی نشده میشود عزیزمان ،عشقمان،زندگیمان انقدر غرق این رابطه به ظاهر عاشقانه میشویم که فکر میکنیم عشق همان میم مالکیتی است که خورده تنگ اِسممان... حواسمان به حریم عاشقیمان نیست... خلوت هایمان را به اشتراک میگذاریم... آغوش وا میکنیم اما نه به روی هم که به روی سلفی های پی در پی... تا کجا؟تا کی؟بس نیست این همه تظاهر به خوب بودن و عاشق بودن؟؟؟بس نیست این ژست های روشنفکری؟ عاشق اگر شدید جای سلفی های بی درو پیکر خنده های دونفره تان را قاب بگیرید... بخندید، ببوسید هم را...گور پدر تمام نگاه های خیره... گور پدر حرف مردم... دست معشوقتان را بگیرید ببرید دنج ترین گوشه شهر عشق قابل اشتراک نیست ناب بگذاریدش....