راه1

هـر زمانی کـه نگاهـم بـه رخ یار افتاد قلبم از دیـدن او بی تپش از کار افتاد... تن گرما زده ی کوچه پُر از پنجره بود که شبی وعده ی ما زیر سپیدار افتاد... مـنِ مغـرورِ بـد اندیشه ندانم کـه چرا آن همـه وسوسه در موقع دیدار افتاد... بی گمان از همه ی منظـره ها دل بکَند هر که روزی نظرش بر رخ دلدار افتاد... هـم زمـان با نفس منبسط فصل بهار گـــذر بـاد صبـا بـر گل بی خــار افتاد... روز و شب دائماً از آینه گفتم که دلم در پی دیــدن آن آینـــه رخسار افتاد... ناصحم گفت که سرمیشکنددیوارش معبرم کوی عسل بود که دشوار افتاد...!!