آخر شاهین نشسته رو تخته سنگ

یڪ روز پادشاهے همراه با درباریانش براے شكار بـہ جنگل رفتند. هوا خیلے گرم بود و تشنگے داشت پادشاہ و یارانش را از پا در مے آورد. بعد از ساعتها جستجو جویبار كوچكے دیدند ، پادشاہ شاهین شكاریش را بـہ زمین گذاشت و جام طلایے را در جویبار زد و خواست آب بنوشد اما شاهین بـہ جام زد و آب بر روے زمین ریخت. براے بار دوم هم همین اتفاق افتاد، پادشاہ خیلے عصبانے شد و فكر كرد ، اگر جلوے شاهین را نگیرم ، درباریان خواهند گفت: پادشاہ جهانگشا نمے تواند از پس یڪ شاهین برآید پس این بار با شمشیر بـہ شاهین ضربـہ اے زد. پس از مرگ شاهین پادشاہ مسیر آب را دنبال كرد و دید كـہ مارے بسیار سمے در آب مردہ و آب مسموم است. او از كشتن شاهین بسیار متاثر گشت. مجسمـہ اے طلایے از شاهین ساخت. بر یڪے از بالهایش نوشتند : «یڪ دوست همیشـہ دوست شماست حتے اگر كارهایش شما را برنجاند.» روے بال دیگرش نوشتند : «هر عملے كـہ از روے خشم باشد محكوم بـہ شكست است.» محمود حیدری پادشاه شکار