آخر خانم با لباس نازک نشسته روی صندلی که نوک ممهاش زده بیرون از زیر لباس

من سرنوشت را نوشیده ام کجای فنجانِ من پنهان شده بودی که هوایم عطرِ نفس های تو را دارد مبین ماوی