es

چه شرابی بِشود وصلِ تو با خمرهٔ جان که کُند مست به یک جرعه همه کل جهان بیت بیتِ غزلی چون که بجوشد ازتهِ دل رو به میخانه بَرد مفتی و زاهد به عیان فصلِ پروانه شدن پیله شکافد از درد که بسی عشق تو درمان بکند دردِ زمان گر که طوفان بِوزد وقت براندازی عشق چون دمی از تو رسد گل بِدَمَد فصلِ خزان بویِ الطافِ تو پیچید در این خلوتِ ما جان طلب تا که رِسَم پیش تو با تختِ روان عشق من فصل شِتاء نیست تو تعجیل مکن همچو تیری که رَود، می رَوی تو بردلِ جان ...!!