آخر عکس شهر وساختمانها از قاب عینک

همین حد قانع ام گاهی،سلامی حال و احوالی برایم عاشقی یعنی،،بدانم خوب و خوشحالی دو گیسوی پریشانت قشون شاه قاجاری و من مشروطه خواهی با تفنگ برنوی خالی ببخش ای همسفر اما من از پرواز می ترسم تمام عمر خود گفتم امان از درد بی بالی همیشه یک غزل جان مرا صد بار می گیرد (چه رفتن ها که می ارزد به بودن های پوشالی) غمی دارم تهمتن گونه روی سینه ام اما نمی گنجد به روی پرده های شوم نقالی اگر هفت آسمان بارد به آنچه زیر پا مانده شکوفه می دهد گل های مات و مرده ی قالی؟ و من در پاسخ مهرت که پرسیدی از احوالم شبی با گریه ای خونین نوشتم خوبم و عالی احمدجم