آخر پیر مرد نشسته کنار اتیش وقوری وکتری داره چایی میخوره

برای داشتن یک زندگی خوب همین دو بیت رباعی خیام کافیست: "تا کی غم آن خورم که دارم یا نه وین عمر به خوشدلی گذارم یا نه" "پرکن قدح باده که معلومم نیست کاین دم که فرو برم برآرم یا نه"