آخر خانم با کلاه نشسته در بین در وداره منظره دشت وصحرا رو نگاه میکنه

ای تو بهانه واسه موندن ... ای نهایت رسیدن ای تو خود لحظه بودن، تا طلوع صبح خورشیدو دمیدن ای همه خوبی همه پاکی، تو کلام آخر من ای تو پر از وسوسه عشق، تو شدی تمامی زندگی من اسم تو هر چی که میگم همه تکرار تو حرفهای دل من چشم تو هر جا که میرم جاریه تو چشمهای منتظر من ای تو بهانه واسه موندن، ای نهایت رسیدن ای تو خود لحظه بودن، تو طلوع صبح خورشیدو دمیدن تو رو اون لحظه که دیدم، به بهانه هام رسیدم از تو تصویری کشیدم که اون و هیچ جا ندیدم تو رو از نگات شناختم، قصه از عشق تو ساختم تو رو از خودت گرفتم، با تو یک خاطره ساختم...