آخر خانم با موهای قهوه ای روشن وآرایش کرده کوتاه وزیبا

ویران کن و بگذار که ویرانه بماند از قصه‌ی تو غصه‌ی جانانه بماند! از روی سرم رد شو و نگذار پس از تو جز خاطره‌ی موی تو بر شانه بماند! از پشت همین پنجره‌ی بسته گذر کن تا عطر قدم های تو در خانه بماند! حیرانی محض است نصیب همه مرغان تا گوشه‌ی لب‌های تو این دانه بماند! آنسوی زمین خنده به لب‌های تو آمد باعث شده این‌سو گل و گلخانه بماند با یاد تو عشق است که این شاعر مجنون دیوانه‌ی دیوانه‌ی دیوانه بماند...