nar

فکر کن چه هیجانی دارد در این هوای سرد ؛ رو به نگاهِ کسی بنشینی که با با برقِ چشمهایش؛ دلگرمت کند...از آن دلگرمی های عجیب به انضمامِ حالِ خوشی که به هیچ طریقی دور نمی شود...آن وقت تا دلت بخواهد ، کنارِ هُرمِ این نگاه و سکوت ؛ حرفهای تازه بزنی و او ، همان آدمِ غیرِ معمولی؛ فقط نگاهت کند و باز هم نگاه و نگاه...مقابلِ دنیای حرف و ادعاهای ریز و درشت ؛ چقدر اشتیاقِ همین تنها نگاه می چسبد!و خب طبیعی ست که همه ی حرفهای مهم ترت یادت برود ، که بسنده کنی به همان حرفهای تازه ی جذاب، که دلخوش باشی به همان نگاهِ گرم!و از همین نقطه به بعد ؛ دلت ضعفها برود برای سکوت ،برای هیچ چیز نگفتن!به برقِ چشمها که افسونگرانه معجزه می کند...که تمامِ حقیقتِ "عشق" ، گاهی در سکوت معنا می شود...