(46)

بهم ميگی تحمل كن، درست ميشه.درست شدن تا يه جايی ارزش داره،تا يه جايی لبخند رضايت رو لبت مياره.از يه جايی به بعد حتی اگه همه چيز درست بشه هم ارزشی نداره، تو رو خوشحال نمی‌كنه،تو رو راضی نمی‌كنه...چيزی كه توی پنج سالگی تو ويترين مغازه ديدی و خواستی،وقتی توی بیست سالگی بهت بدن ديگه خوشحالت نمی‌كنه،غذایی كه يكشنبه هوس كردی وقتی جمعه بهت بدن ديگه راضيت نمی‌كنه.حرفی كه امروز بايد آرومت كنه رو چند روز بعد بشنوی ديگه خاصيت نداره. همينه!زندگی همه چيزش يا خيلی زوده يا خيلی ديره. سرِ موقع‌هاش هم اونقدر كمه كه خاطراتِ به ياد موندنی‌مون ميشه...