911v_1441445277201

دیشب درونم شاعری بیچاره جان میداداز خون دیده این غزل را آب و نان میدادبر دوش خوابم وزنه ای از جنس یک کابوسسگهای هار باورم را استخوان میدادهی پتک میزد توی ذهنم منطقی وحشیهی نعره میزد چنگ و دندان را نشان میدادصبحی دگر شد زندگی در خواب و رویاهاای کاش میشد دست کم دستی تکان میدادیک معذرت خواهی به اشعارم بدهکارموقتی که چشمم وعده ها از آسمان میداددیشب دوباره عطر احساسی نجیبانههی میکشیدم سمت گلدانی که جان میداد