اخر دختر خانم مومشگی بلند نشسته روی کنده درخت

❤️این همه آشفته حالی این همه نازک خیالی ای به دوش افکنده گیسو از تو دارم، از تو دارم این غرورِ عشق و مستی خنده بر غوغای هستی ای سیه چشم و سیه مو از تو دارم، از تو دارم این تو بودی کآشنا کردی به عشق این مبتلا را این تو بودی کز ازل خواندی به دل درسِ وفا را دیگر ای برگشته مژگان از نگاهم رو مگردان دینِ من، دنیای من از عشق جاویدانِ تو رونق گرفته سوزِ من، سودای من از نورِ بی پایان تو رونق گرفته من خود آتشی که مرا، داده رنگِ فنا می شناسم من خود شیوه ی نگهِ چشمِ مستِ تو را می شناسم دیگر ای برگشته مژگان از نگاهم رو مگردان دینِ من، دنیای من از عشق جاویدانِ تو رونق گرفته سوزِ من، سودای من از نورِ بی پایانِ تو رونق گرفته...❤️❤️❤️