Opera Snapshot_2020-06-06_171933_www.instagram.com

جایی از زندگی، دقیقا در آستانه‌ی سخت‌ترین مسیرها، نگاهی به اطرافت می‌کنی و می‌بینی که هیچ‌کس را کنارت نداری! که خودت مانده‌ای و خودت... به‌خاطر می‌آوری مسیرهای هموار را که دیگران کنارت بودند و حالا که به قسمت‌های سخت رسیده‌ای، هیچ‌کس نیست.باخودت به نتیجه‌ای می‌رسی: که آدم‌ها رفیق روزهای آسایش‌اند و این طبیعتشان است، نه گناهشان و این تویی که نباید جز در زمان شادی و آرامشت به حضور و دلگرمی‌شان دل‌خوش باشی، این تویی که نباید جز توان خودت روی توان انسان دیگری حساب کنی، این تویی که باید تنها به خودت امید ببندی و تنها به خودت تکیه کنی.تو دو انتخاب پیش رو داری؛ یا به توانمندی خودت شک می‌کنی، برمی‌گردی و دنبال مسیرهای ساده می‌گردی و هم‌‌پای دیگران و بدون دغدغه گام برمی‌داری،یا دستانت را محکم مشت می‌کنی، نفس عمیقی می‌کشی و با تمام توانت به پیش می‌روی و باکی از تنها ماندن و زمین خوردن و افتادن نداری.در هر دو صورت به مقصد می‌رسی اما مقصدی که پشت مسیرهای هموار هست، نشان‌شده‌ی اکثر آدم‌هاست و مقصدی که پشت مسیرهای صعب‌العبورهست؛ دنج است و بکر است و دست‌نیافتنی... من همیشه مسیرهای سخت را انتخاب می‌کنم، مسیری که انتخاب هرکس نیست. تا به مقصد که رسیدم، در ارتفاعی خلوت و بعید، خستگی‌ام را بتکانم و به آدم‌ها نگاه کنم که چه ساده از مسیرهای هموار، به مقصد می‌رسند.من فکر می‌کنم رفتنِ راهی که دیگران نرفته‌اند، لذت عجیبی دارد، هرچند برایش تاوان سنگینی پرداخته باشی...