سپیده صبحم

یک روز صبح قرار گذاشتیم‌و یک عمر چشمهایم به راه ماندتو زندانی کدام دل بوده ایی کهدر انتظارت باد گیسوانم راپریشان کرد؟!عشق را در کدامین دل مجنونمی طلبی؟ که مرا جا گذاشتیمیان بغضجایی میان اشک ...هنوز هم چشمان توچونخوشه ی انگور سیاه است ومستبی خویشتنم میکند از خویشهوای تو که به سرم میزنددلم به نخ بادبادکی بند استکه دست هایشروی بلندترین شاخه ی ارغوانآویزان مانده است...#مینو_پناهپور