آخر خانم آبی پوش با موهای مشکی داره به جاده نگاه میکنه

❤️باید که غزل دید و غزل گفت و غزل کاشت اندوه کهنسال ز هر آینه برداشت با آینه از دوست گله کردم و فرداش از شعر پر از گریه ی من شهر خبر داشت یک باغ پر از گریه و خندیدنی ای عشق تا شاعر بیچاره کند از تو چه برداشت انگیزه ی شاعر شدن و شعر کجا بود ما را به سرایش به غزل چشم تو واداشت ای دست مریزاد که آن پرچم خوشرنگ ابروی سیاهیست ک در سوگ من افراشت ممنونم و شاکر که فلک سهم مرا داد غم روی غم اندوه به اندوه که انباشت سخت است که در فال تو یک جام پر از زهر می آید و مجبور شوی چون عسل انگاشت...❤️❤️❤️ قاسم ظهراب زاده