Opera Snapshot_2020-07-14_123957_www.instagram.com

انگار مشق هایم مانده باشد و انگار هزار و یک امتحان نخوانده داشته باشم ؛ وقتی که هوا اینقدر هوای قدم زدن و بیخیالی است و من قلاب شده ام به زمین اتاق و زل زده ام به سایه ی غمگینِ لامپ روی سقف و به هزار و یک هدف و کارهای عقب افتاده ام فکر می کنم ... انگار تنبیهم کرده باشند برای مشق هایی که ننوشته ام و درس هایی که نخوانده ام ، کنار دیواری دو دست و یک پا هوا ، ایستاده باشم و زل زده باشم به رهایی و آرامشِ بچه هایی که مشقشان را نوشته اند و آزادانه در بیکرانه ی نیمکت هایشان جولان می دهند ؛ خودم را برای آرزوهای نرسیده ام جریمه کرده ام و از حصار پنجره ، به آدم های سرخوش خیابان ، زل زده ام ... دلم می خواهد پنجره را باز کنم و فریاد بزنم ؛ آی آدم ها ؛ خوش به حالتان که مشق هایتان را نوشته اید ، خوش به حالتان که به آرزوهایتان رسیده اید ، و شبیه بچه ای که مادرش اجازه نداده تا قبل از نوشتن مشق هایش بیرون برود ؛ بخزم توی اتاقم و آنقدر به نقطه ی نامعلومی خیره بمانم و فکر کنم ، تا راه تازه ای برای موفقیت و صعود پیدا کنم . بعضی ها از رکود و درجا زدن ، می میرند ، و من یکی از همان بعضی های نادرم ...