9f0eb31fdb8c4005f7597c6d2122004c

مرا به نام کوچکم صدا بزن!در این عصر مدرن ارتباطات، به یمن وجود اینترنت، راه های بسیاری وجود دارد تا آدمها بی وقفه با هم در ارتباط باشند اما باز هم انگار از درد تنهایی کم نشده است!بسیاری از افراد لحظه های زندگی، عقاید، دیدگاه ها، اتفاقات مهم و... را هر روز با دنبال کننده های خود به اشتراک می گذارند اما این نمایش مجازی در بسیاری از موارد تنها سرپوشی برای حسِ تنهایی حقیقی است.پس حلقه مفقوده ماجرا کجاست؟ چرا حضور این همه آدم تنهایی انسان مدرن را کم نکرده است؟تنهایی همیشه همراه هر آدمی است، لحظه هایی که جز خودت کسی نمیتواند آنچه بر تو گذشته را درک کند اما اگر به تنهایی نگاهی عامیانه تر بیندازیم، جای خالی صمیمت را احساس خواهیم کرد!صمیمت در روابط میان افراد، مانند موسیقی طبیعت است.. صدای باران... آواز گنجشک ها یا حتی رعد و برق در یک عصر پاییزی...چه کسی میتواند بگوید کدام زیباتر است؟ یا کدام فصل دل انگیزتر است؟ هیچ کس! زیرا طبیعت همان گونه که در نفس خود متغیر است اما «در هر شرایطی» زیباست، مثل تمام ما آدم ها که سزاوار مهر و محبت هستیم و نیازمند پذیرفته شدن.