0 (1)

#ماهیچ وقت بزرگ نشدیم. فقط بچگیمان را از دست دادیم !بچه که بودیم همه چشمان خیس ما را می‌دیدند و حالا که بزرگ شده‌ایم، هیچ‌کس نمی‌بیند. نه اینکه اشک نریزیم، بچه که بودیم نمی‌ترسیدیم از اینکه در جمع اشک بریزیم. حالا در خلوت خودمان و پنهانی اشک می‌ریزیم.در دوران کودکی دلمان به سادگی نمی‌شکست. بزرگ شده‌ایم و دلمان خیلی زود از اطرافیانمان می‌شکند. در بچگی دلخوری‌ها زود فراموش می‌شد، قهرها فقط یک ساعت طول می‌کشید. حالا حتی دلخوری‌های کوچک گاه به کینه تبدیل می‌شود. قهرها سال‌های سال طول می‌کشد و گاهی تا آخر عمر آشتی نمی‌کنیم.بچه که بودیم همه را دوست داشتیم. چند تا؟ بزرگ‌ترین عددی که می‌شناختیم را می‌گفتیم. همه را ده تا دوست داشتیم. حالا؟ دوست داشتن‌هایمان انتخابی و سخت شده است. آنقدر که بعضی‌ها را یکی هم دوست نداریم.در بچگی قضاوت نمی‌کردیم. حالا که بزرگ شده‌ایم رفتارهای دیگران را، خوب و بد قضاوت می‌کنیم. گاهی رفتارهای دیگران را پیش‌داوری می‌کنیم و از کوچک‌ترین حرفمان صدها منظور داریم و از کوچک‌ترین حرف دیگران هزار منظور برداشت می‌کنیم.و از همه این‌ها عجیب‌تر اینکه بچه که بودیم، آرزو داشتیم بزرگ شویم و حالا که بزرگ شده‌ایم، دلمان می‌خواهد به دوران بچگی برگردیم. هر روز برای دوران بچگی‌ها که پر از عشق بود و شور و نشاط و سرزندگی حسرت می‌خوریم.