آخر خانم مواستخونی موصاف دم اسبی با ماسک سیاه

❤️نقاب از چهره ام بَردار، به آیینه نشانم دِه سکوتم بدتر از مرگ است،بمیرانم زبانم دِه نجاتِ من بدستِ توست، از این مَحبس نجاتم ده لباسِ کُهنه ی تن را، بسوزان وُ حیاتم ده بیا وُ نقطه ی پایان، به شعرِ عمرِ من بُگذار تنم دیوارِ بینِ ماست، تنم را از میان بَردار مرا از وحشت وُ تردید، رها کن تا رها باشم هوایِ صبحِ بیداری ،شهادت را صدا باشم همیشه در مصافِ مرگ، نقاب از چهره می اُفتد چه در میدان چه در بستر، پس از بیماریِ مُمتد بیا و جامه ی عُصیان ،بپوشان بر صدایِ من که تنها سهمِ من این است، هراسِ بی صدا مُردن مرا از وحشت وُ تردید، رها کن تا رها باشم هوایِ صبحِ بیداری، شهادت را صدا باشم نقاب از چهره ام بَردار، به آیینه نشانم دِه سکوتم بدتر از مرگ است، بمیرانم زبانم دِه بیا و جامه ی عُصیان، بپوشان بر صدایِ من که تنها سهمِ من این است، هراسِ بی صدا مُردن مرا از وحشت وُ تردید، رها کن تا رها باشم هوایِ صبح بیداری ،شهادت را صدا باشم * "خزان" "رهایی" "مرگ" "سکوت" "نقاب" "قرنطینه" "کرونا" "اردلان سرفراز"...❤️❤️❤️ دنیای این روزای من نجات ماسک