آخر خانم مو شرابی بلند نشسته لبه کوه داره آبرهارو

❤️خیال تو.. دلتنگ و خسته که می شوم،گوشه ی ایوان کوچک خانه ام کنار یک فنجان چای و عطر دلنشین دارچینش ثبت لحظات می کنم. نگاه غم زده ام به پنجره های است که قاب شده اند بر صورتک آدم های که پر از قصه های رنگی اند. ذهن درمانده ام اما میچرخد و باز می رسد چند قدمی خیال بودنت،گیج و حواس پرت میان افکار پر و بال یافته ام دور میشوم از لحظه ی آغاز حضورت.. خیره به بخار افتاده از فنجانم،فارغ از ثانیه های که هدر رفته به سزای دلی که در دام نگاهت افتاد،باز نگاه میدزدم و می رسم به زن پیر همسایه که همه ی حس و حیاتش به شمعدانی های لب حوض خانه اش امید بسته است،چند قدم آن طرف تر سایه ی سردِ نگاهت از درخت کاج خیابان آویزان است. من و انگشت های حصار شده ام به دور فنجان سرما زده ام با خیال های خامم،باز دویدیم ته آن کوچه ی بن بستی که نهال عشقش نرسیده به تاراج جفای تو پرپر شد...❤️❤️❤️