قصه شنوا

دیروز به یاد تو و آن عشق دل انگیزبر پیکر خود پیرهن ابي ن�ود�در آینه بر صورت خود خیره شد� بازبند از سر گیسوی� آهسته گشود�عطر آورد� بر سر و بر سینهفشاند�چش�ان� را ناز کنان سر�ه کشاند�افشان کرد� زلف� را بر سر شانهدر کنج لب� خالی آهسته نشاند�گفت� به خود آنگاه صد افسوس که او نیستتا �ات شود زین ه�ه افسونگری و نازچون پیرهن سبز ببیند به تن �نبا خنده بگوید که چه زیبا شده ای باز.