مایل

ناودان‌ها شرشر باران بی‌ صبری‌ست آسمان بی ‌حوصله، حجمِ هوا ابری‌ست کفش‌هایی منتظر در چارچوب در کوله‌ باری مختصر لبریز بی صبری‌ست پشت شیشه می‌تپد پیشانی یک مرد در تب دردی که مثل زندگی جبری‌ست و سرانگشتی به روی شیشه‌های مات بار دیگر می‌نویسد: «خانه‌ام ابری ست» “قیصر امین‌پور”