paszamine_com_1201_thumb

زمستان پوستین افزود بر تن کدخدایان را ولیکن پوست خواهد کند ما یک‌لا قبایان را ره ماتم‌سرای ما ندانم از که می‌پرسد زمستانی که نشناسد در دولت‌سرایان را به دوش از برف بالاپوش خز ارباب می‌آید که لرزاند تن عریان بی‌برگ و نوایان را به کاخ ظلم باران هم که آید سر فرود آرد ولیکن خانه بر سر کوفتن داند گدایان را… “شهریار”