images_008

افسوس ازین عمر که بر باد هوا رفت کاری به جهان نی به مراد دل ما رفت خورشید من از اوج جوانی چو برآمد بس ذره سرگشته که بر باد هوا رفت گفتم ز در خویش مران، گفت که بگذر زین کوچه که داند که چو تو چند گدا رفت؟ کس را چه غم ار رفت دل سوخته من بوده ست از آن من، اگر رفت مرا رفت آن صبر که می گفتم من کوه گران سنگ بادی بوزید از تو ندانم که کجا رفت گفتم که زیم بی تو، دوری مکش اکنون گر از من درویش حدیثی به خطا رفت رنجه نشوم گر به جفا سر بریم، ز آنک بسیار چنین ها به سر اهل وفا رفت تو دیر بزی کز گل بارانت نشان نیست هر ذره که از کوی تو با باد صبا رفت ما را چه حد صبر به هجر تو، چو خسرو آمد به درت باز به سر آنکه به پا رفت