aabdollay in Google1

قصیدهٔ شمارهٔ ۳۶ سعدی- پند و موعظة توانگری نه به مالست پیش اهل کمال که مال تا لب گورست و بعد از آن اعمال من آنچه شرط بلاغست با تو می‌گویم تو خواه از سخنم پند گیر و خواه ملال محل قابل و آنگه نصیحت قائل چو گوش هوش نباشد چه سود حسن مقال به چشم و گوش و دهان آدمی نباشد شخص که هست صورت دیوار را همین تمثال نصیحت همه عالم چو باد در قفس است به گوش مردم نادان چو آب در غربال دل ای حکیم درین معبر هلاک مبند که اعتماد نکردند بر جهان عقال مکن به چشم ارادت نگاه در دنیا که پشت مار به نقش است و زهر او قتال