IMG_۲۰۱۷۰۹۲۲_۱۸۲۶۱۴

مهی که شمع رخش نور دیده‌ی من بود ز دیده رفت و مرا سوخت این چه رفتن بود... مرا کشنده‌ترین ورطه‌ی محل وداع سرشگ رانی آن سر پاکدامن بود... فکند چشم حسودم جدا ز دوست چه دوست یکی که مایه‌ی رشگ هزار دشمن بود... کشید روز به شامم چه شام آن که درو ستاره‌ی سحر روز مرگ روشن بود...!