images (16)

خوابِ غفلت رفته بودم ، بسته شد میخانه ایندم جام وساغر رفته ازکف ، باختم خُم خانـه ایندم دست من کوتاه از می و ازدست ساقی دور باشد یار در داخـل نشستـه ، میزنـد پیمانـه هردم میشـود آیـا رسانـم ، یک پیامـی را بـه ساقــی تـا که آگاهش کنـم من ، نیستـم بیگانـه ایندم کوزه در دستان ساقی ، زان شراب سرخ ریـزد از قدح ها شد لبالب ،می دهد مستانه هردم حال و روزم را ندانـد ، یارِ من در سـوی دیگـر نزد ساقـی جامِ مـی را ، میزنـد رِندانـه ایندم باده گویا نـاب بـوده ، گونـه ها را سـرخ کـرده عطرِ مِی آخر دلـم را ، می کنـد دیوانـه هردم میرسد بر گـوش هر دم ، نغمـه هـای عاشقانـه گشته برمن جام و ساقی ، میکده افسانه ایندم کاش در را باز کرده ، میشـدم داخـل بـه خانـه تا که بینم عاشقانه ، روی صاحـب خانـه ایندم هرکسـی عاشـق نباشـد . میکـده جایـی نـدارد جمعِ مشتاقان بخواهـد ، عاشـق جانانـه هردم درعجب هستـم چگونـه ، یار خـود هشیـار باشـد عاشقش را خواب خواهد، مست در میخانه ایندم گرشــراب ارغوانـی ، جرعه ای می شد نصیبـم سویِ یارم می زدم پر ، همچو یک پروانه هردم من امیرم عاشقانه ، میـروم دیـدارِ یـارم می دهم با شعر هایم ، مرغِ دل را دانه هردم ...!