121

در سکوت مطلق این خانه تو را می خواهم روی آرامش ندارد دلم و تو را می خواهم... شعرم از جنس غروب است و پر از تنهایی کنج آن کلبه ی ویرانه تو را می خواهم... سوختم آب شدم ریختم از داغ خودم مثل رقصیدن پروانه تو را میخواهم ... توی این شهر اگر مست نباشم چه کنم مثل هر دیوانه سرمست تو را میخواهم... غم به روی سر من سایه کشیده ست ولی دام بردار که بی دانه تو را می خواهم ... روز و شب دربزم تنهایی خود میخوانم توی این شهر غریبانه تو را می خواهم ... از من خسته گریزان شده حتی دل من با پرستش شده بیگانه تو را می خواهم...!