26

من آن پروانه ام در پیله خود که می سوزد ز آداب گل خود... تو هستی باعث مرگ من ای شمع تو هستی قاتل جان پروانه خود... من از عشق تو می سوزم ولی تو هم از من غافلی هم غافل خود... نه لیلا ئی نه مجنونی ، که هستی...؟ چه ای با شعله ی پرآتش خود...؟ می و مینای تو یک سینه آتش چه سرمستی، ندانی حاصل خود...؟ مرا می سوزی و خود می شوی آب تو با من دشمنی یا با دل خود... مسوزان گرد خود دل پروانه ات را که تنها می شوی در محفل خود...!