من بیخود و تو بیخود ما را که بَرَد خانه
من چند تو را گفتم کم خور دو سه پیمانه
در شهر یکی کس را هشیار نمیبینم
هر یک بَتَر از دیگر شوریده و دیوانه
جانا به خرابات آی تا لذّت جان بینی
جان را چه خوشی باشد بی صحبت جانانه
از خانه برون رفتم مستیم به پیشآمد
در هر نظرش مُضمَر صد گلشن و کاشانه
چون کشتی بی لنگر، کَژ می شد و مَژ می شد
وز حسرت او مرده صد عاقل و فرزانه
گفتم ز کجایی تو، تَسَخر زد و گفت ای جان
نیمیم ز ترکستان، نیمیم ز فرغانه
نیمیم ز آب و گِل، نیمیم ز جان و دل
نیمیم لب دریا، نیمی همه دُردانه
گفتم که رفیقی کن با من که منم خویشت
گفتا کہ بِنَشناسم من خویش ز بیگانه
مـن بی دل و دستارم در خانه خَمارم
یک سینه سخن دارم هین شرح دهم یا نِه
#مولانا