photo_2018-05-06_23-49-26

عشق ، مثل حبابیه که معلقه ! دوس داری بگیریش تو دستات... آروم دستتو واسش فرش میکنی... هرجا میره تو هم دنبالش میری... تا اینکه آروم میشینه رو دستات... لبخندی نا خودآگاه می زنی و به لرزشای محسوسش نگاه میکنی... ناراحت از نبودنش ، مراقبی که یه وقت بهش آسیب نرسه... مثل خودت...مثل چشات مراقبش می مونی... اما یهو یه باد... یه حادثه ی ناگهانی اونو... حبابو نابود می کنه... یهو به خودت میآی و میبینی از دستت رفت... جایگزینی هم واسش پیدا نمیکنی... واسه حبابی که با رنگای رنگین کمونیش مسحورت کرده بود... نمی دونی باید چیکار کنی!!! چشم می چرخونی تا یه ردی ازش پیدا کنی... مگه حباب ، ردی پررنگ از خودش جا میذاره؟ خوشحال میشی با دیدن رد کمرنگی که جا مونده ازش... دوباره ، همه ی حواستو به اون می دی تا یه وقت از بین نره یا اینکه رد گم نکنه!!!!