1053500x333_1526240347950452

دکتر قاطعانه گفته بود "شما دو تا با هم... هرگز نمیتونید صاحب فرزند بشید...." همه یِ فامیلُ این یه جمله ریخت به هم.... اون طرف یه عده آدم نشسته بودند پایِ دوختُ دوزِ زندگی ما و این طرف ما دو تا سرِ جنگ بودیم با منطق و دلِمون.... میگفت: من هیچـــی.... تو عاشقِ بچه ای.... برو پیِ زندگیت.... راحت نمیگفت ها...جــون میکّندُ میگفت.... گریه می کردُ میگفت.... سه حرفیِ قویِ مغرورِ من زار میزدُ می گفــت.... زن عمو سخت دنبالِ شــوهر دادنِ اون به یه"جنتلمنِ با اصلُ نصب" بــود.... و مامانِ من دنبالِ دخترِ خــوش برُ رو و کدبانــو واسِ من میگشتُ.... یه نفــر نبـود محضِ رضایِ خـدا طرفِ دل ما رو بگیــره... یه روز بعدِ همه یِ گریه کردنا غصـه خوردنا.... نشستم رو به روشُ گفتم: ببین زن جانِ من ۴۰ سال دیگه جامــون گوشه ی خانه ی سالمندانِ... بی بچــه یا با بچــه.... تصمیمِ ماست که این چهل سالُ شب ها کنار یه غریبه بخــوابیم که فقط پدر و مــادر بچه هامونن.... یا شب ها تا خودِ صبح تو تراس واسِ هم شعــر بخونیمُ دل بدیمُ قلوه بگیــریم.... من که میخــوام چهل سالُ قربونِ عسلیِ چشمـات برم.... میمــونه تــو.... که میخوای چهل سالُ به رقصِ خنده دارِ من تو عروسیمون بخندی.... حلــه...؟ _نه.... برایِ چهل سالِ خــودم...من تصمیم میگیــرم که فرفری هاتُ دو تایی ببافــم....یا تکــی....