11

ماهی به آب گفتا ، من عاشق تو هستم از لذت حضورت ، می را نخورده مستم... آیا تو میپذیری ، عشق خدائیم را تا این که بر نتابی ، دیگر جدائیم را... آب روان به ماهی ، گفتا که باشد اما لطفا بده مجالی ، تا صبح روز فردا... باید که خلوتی با ، افکار خود نمایم اینجا بمان که فردا ، با پاسخت بیایم... ماهی قبول کرد و ، آب روان گذر کرد تنها برای یک شب ، از پیش او سفر کرد... وقتی که آمدش باز ، تا این که گوید آری یک حجله دید و عکسی ، بر آن به یادگاری... خود را ز پیش ماهی ، دیشب که برده بودش آن شاه ماهی عشق ، بی آب مرده بودش... نالید و یادش افتاد ، از ماهی آن صدایی وقتی که گفت با عشق ، می میرم از جدایی... ای کاش آب می ماند ، آن شب کنار ماهی ماهی دلش نمی مرد ، از درد بی وفایی... این قصه من و ماست ، مانند آب و ماهی یک لحظه غفلت از هم ، یعنی همین جدایی...!