500x888_1531719967948498

خواجه‌‏ای "غلامش" را میوه‌‏ای داد. غلام میوه را گرفت و با "رغبت" تمام میخورد. خواجه، خوردن غلام را میدید و پیش خود گفت: کاشکی "نیمه‌‏ای" از آن میوه را خود می‌‏خوردم. بدین رغبت و خوشی که غلام، میوه را میخورد، باید که "شیرین و #مرغوب" باشد. پس به غلام گفت: "یک نیمه" از آن به من ده که بس خوش میخوری. غلام نیمه‌‏ای از آن میوه را به خواجه داد؛ اما چون خواجه قدری از آن میوه خورد، آن را بسیار "تلخ یافت." روی در هم کشید و غلام را "#عتاب" کرد که چنین میوه‏ای را بدین تلخی، چون خوش می‌خوری. غلام گفت: ای خواجه! بس "میوه شیرین" که از دست تو گرفته‌‏ام و خورده‌‏ام. اکنون که میوه‌‏ای تلخ از دست تو به من رسیده است، چگونه "روی در هم کشم" و باز پس دهم که شرط "جوانمردی و بندگی" این نیست. "صبر" بر این تلخی اندک، سپاس #شیرینی‌های بسیاری است که از تو دیده‌‏ام و خواهم دید. "همیشه از خوبی آدمها برای خودت دیوار بساز" * هر وقت در حق تو بدی کردند فقط یک اجر از دیوار بردار بی انصافیست اگر دیوار را خراب کنی