500x500_1537776984833924

گُفت مَن به آرامِشت حَسودیم میشه! آدم ها همیشه زود قِضاوت میکنن! فکر میکنَن اگه یه آدم کَم حَرف باشه دلیلش بی خیال بودنشِ ، آرامششِ! میدونم تنها دلیلِ این حَرف این بود که دلیلِ سکوتمُ بدونه... مثلِ همیشه فقط نگاه کردمُ لبخند زَدم نمیشد بگم پُشتِ نگاهای مَن ، پُشتِ خَنده هام کُلی حرفِ که تَلبار میشه تو دلَم نشد بگم وقتی قَدم میزنم دارم تمومِ حرفامُ تو دلَم مُرور میکنم ، دارم همه دردامُ بیان میکنم اما بَرام قُدرتی نمیمونه که از دَهنم خارجِشون کنم! من به حَرف زدن تو دلَم عادت کردم؛ عادت کَردم تو دلَم دردامُ مُرور کنمُ آخرش یه روز کم بیارمُ چِشام توی اَشک غَرق شه و از شِدتِ گریه دِل بزنم! میخوام بِگم از سکوتم نگذر... وقتی دارم لبامُ میجو اَم... وقتی دارم قَدم میزنمُ به هر سَمتی نگاه میکنم جُز صورتِت که مَبادا از چِشام بفهمی غَمگینم... وقتی یهو روزی چَند بار آب خُنک میخورم که چِشام سَرد شَن و نَبارَن... وقتی بِخاطرِ بغضِ پنهونِ گلوم جوابِ حرفاتُ با مَکث و ولمِ پایین جواب میدم، نگذر از سکوتم... وقتی طولانی مُدت سکوت کنی و کسی اَم به حَرفت نیاره سَرد میشی از آدما... منو به حرف بیار ، نزار اونروز بیاد که به سکوت عادَت کنم و دیگه برام مُهم نباشه به حَرفَم بیاری یا نه...!