15

مانده ام لای خشت‌ خانه‌ای؛ ای‌ کاش نمی ماندم پای دیواری که هردم دارد بیم افتادن نمی‌ ماندم ... خنده‌هایم را دمادم می‌ خراشد تیغ خشمم..آخ دل اگر می‌کندم از تخود، باتو دشمن نمی‌ ماندم ... چنگ من با سنگ اگر این سال‌ها سازش نمی‌ کردی، سالها منگ در تردید بین رفتن و ماندن نمی‌ ماندم ... درد دارد زنده زنده کنج گوراین دنیا جان کندن کاش جای زندگی از مرگ تدریجی آبستن نمی‌ ماندم ... زیر خاکستر نشسته شعله‌ های سرکشت ای عشق من چه می‌ کردم ؛ اگر از شعله‌ تو روشن نمی‌ ماندم... عشق بعد از سال‌ ها شد استخوانی در گلویم؛کاش سال‌ها با این وبــــال مانده بر گردن نمی‌ ماندم ...!