6750b63bac5a145bf93567f69751e910_500

من سردم و سردم ، تو شرر باش و بسوزان من دردم و دردم ، تو دوا باش خدا را جان را که مه آلود و زمستانی و قطبی ‏ست‏ با گرم‏ترین پرتو خورشید بیارا از دیده بر آنم همه را جز تو برانم‏ پاکیزه کنم پیش رخت آینه‏ ها را من برکه ی آرام و تو پوینده نسیمی‏ دریاب ز من لذت تسلیم و رضا را گر دیر و اگر زود ، خوشا عشق که آمد آمد که کند شاد و دهد شور فضا را هر لحظه که گل بشکفد آن لحظه بهار است‏ فرزانه نکاهد ز خزان ارج و بها را می ‏خواهمت آن قَدْر که اندازه ندانم‏ پیش دو جهان عرضه توان کرد کجا را از باده اگر مستی جاوید بخواهی‏ آن باده منم، جام تنم بر تو گوارا