nima-shekofayi-sheer-farsi-1

شاید به جرأت بتوان حضور نیما در شعر فارسی را یک رخداد مهم و یک جرقه عظیم توصیف کرد. نیمای از روستا آمده به شهر که انگار رسالتی داشت تا شعر فارسی را متحول کند.تا شعر فارسی را آسان کند.تا شعر فارسی را عامه فهم کند و از بند سنگینی خلاص سازد. این پیامبر جریان ساز ادبیات،با آیین تازه ای که در مسیر شعر به وجود آورد باعث گردید تا شعر فارسی از مصطبه ی حضور در سطوح صرفا ادب فهم جامعه پایین آمده و راه خودش را در میان مردم عادی و عامی،که علم شعر را نمی دانستند اما زبان شعر را می فهمیدند باز نماید. سبک نویی که نیما در شعر فارسی بنیاد نهاد،به هفت قرن رکود و سکون در شعر فارسی پایان داد و به نجات این بیمار در حال احتضار ختم گردید. اگر نگاهی به احوالات شعر پیش و پس از سبک آزاد نیمایی بیندازیم به وضوح به تفاوت این دو دوره پی خواهیم برد. شعر فارسی پس از قرن هفتم که اوج شکوفایی خود را گذراند و در آن شعرایی چون سعدی و مولوی و فخرالدین عراقی و امیرخسرو دهلوی و … پا به عرصه وجود نهادند،به رکودی چند صد ساله دچار شد و تا زمان تحول نیما شعرای انگشت شماری در این عرصه بال و پر گستردند. شاید بزرگترین مانع در شکوفایی شعر پیش از عصر نیما،محصور شدن آن در حصارهای مختلفی نظیر بحر و سبک بوده باشد.چرا که در هر زمان و در هر مکان شعر در سبکی خاص سروده می شد و اگر شعر شاعری،شاخصه های سبکی آن زمان و مکان را دارا نبود،از نظر بزرگان آن سبک مردود و در زمره ی شعر به حساب نمی آمد. حضور نیما،این زنجیر را از پای شعر فارسی باز نمود و اجازه داد تا شعر این بار در مسیر اندیشه و احساس _ و نه در چارچوب سبک و سیاق _ رشد نماید و عامه پسند و عامه فهم گردد … نویسنده : اردشیر هادوی