alzheimer

همان بهتر که آدم از یک جایی به بعد آلزایمر می گیرد همان بهتر وقتی روی ویلچر روبروی آیینه نشسته یادش نیاید چطور به مرور زیبایی هایش را از دست داده است! یادش نیاید موهایش خرمایی بود یا مشکی!؟ یادش نیاید کسی را داشت که برای موهایش شعر بگوید و ببافدشان یا نه!؟ یادش نیاید این دست های چروکیده ای که مدام پتو پیچ می شوند زمانی چگونه گرم می شدند!؟ یادش نیاید ” اردیبهشت ” که می شده تمام کوچه خیابان ها را با همین پاهای ناتوان و ورم کرده پا به پایِ کسی قدم می زده یا نه!؟ اصلا اگر آدم ها آن سال ها که تنها و خانه نشین می شوند تلخ و شیرین ها و آدم های رفته ی زندگی شان را به یاد داشته باشند یک شبانه روز هم دوام نمی آورند! اصلا ” آلزایمر ” واکنش دفاعی بدن است به ” گذشته ” ای که قرار است یک آدم خانه نشین را در جا از پای درآورد آدم ها از یک جایی به بعد آلزایمر می گیرند تا زنده بمانند به گمانم اما پیرزن ها ” آلزایمر ” هم که بگیرند یادشان نمی رود زمانی مردی داشته اند که دوستشان داشته و تمام پیرزن ها ، تمام عصرهای کهنسالی شان ، زیر لب شعری پر از واژگان قدیمی را زمزمه می کنند که برای چشم ، گیسو و پیراهن دختری بیست ساله سروده شده است نویسنده : فاطمه نعمتی