sher-eshgh

من… رودی بودم ؛ در حوالیه روستایی همیشه سبز… و اما تو ؛ تنها دخترکی ؛ با دامن ِ گل گلیه چین داری… تا امدم در اغوش بگیرمت ؛ مثل گنجِشکَکی که از روی سیم خار دار…شاخه به شاخه میپری ؛ از پیچک درختی تنومند ؛ تا به دست هایم میرسی.. مثل ِ ماهی که قلاب را می بیند ؛ چشم بسته میدوی تا انتهای باغی ؛ با طبع ِ پاییز! حافظ میخوانی… انار میخوری.. راه میروی.. قدم میزنی… و در تمام ِ نهایت ها من ؛ همانند ِ بیدی در انتهای کویر.. یا گل ِ سرخی در مزرعه خار.. به هر نحوه ای در وجودت سبز میشوم… و تو ؛ مجبوری ، مثل همیشه ؛ ” دوستم داشته باشی ” مهدیه اسماعیلی