raftan-atena-hasani

چای دم میکنم مینشینم روی ایوان و به دوردستها خیره میشوم، تو را میبینم در کنارم که قند برایم تعارف میکنی، دستت را میگیرم و میفشارم، نگاهت مفهوم رفتن میدهد، دستت را محکمتر میفشارم، تصمیمت را گرفته ای، به خود می آیم،تنها مانده ام، با یک چای سرد،سرد مثل نگاهت ، تلخ مثل روزگارم آمدنت را نمیدانم،ولی رفتنت حکمتی داشت تا در یابم انسانها رهگذرانی بیش نیستند و آنکه در تنهاترین تنهاییم در کنارم میماند خداست نویسنده : آتنا حسنی ( پاییز )