autumn

دوای دردم بود پاییز. چقدر آروم می‌ شدم وقتی صدای خُرد شدن برگ خشک‌ ها رو زیر قدم‌ هامون می‌ شنیدم، دلم قرص می‌شد به بودنت به موندنت. اما نمی‌دونستم پاییز هم مثل تو بی‌ وفاست، یا شایدم تو مثل پاییز بی‌وفایی، شایدم برگ‌ها بی‌ وفا بودن که از درخت افتادن! دوای دردم بود پاییز تا اون روزی که تو معنی‌ ش رو عوض کردی و شد «زهر»، شد «نمک روی زخم». پاییز خودش معنی نداشت آدما بهش معنی دادن، با بودنشون ، با رفتنشون ! نویسنده : علی سید صالحی