3337

ما که سر در خط فرمان تو داریم ، همان وادی حیرتمان بیشترس ، از دیگران ما که بر خاک درت جبهه بسودیم1 ، چرا تیر عشق تو همان جبهه ی2 ما کرد نشان ما که سر بر درِ درگاه نهادیم ، چرا سر ما خاک رهی گشت ، به پای دیگران ما که سِـرّ3 سخن نور بـپرسیم ، چرا خون دل بایدمان خورد ، زِ جهل دیگران ما که در پرتو حُسنت ، نظر افکنده چرا پامال هوسِ خام شویم ، از دیگران ما که از نور بصر ، سِـرّ تو دانیم چرا باید آلوده شویم ، از ره کفر دیگران ما که در سینه ی خود، سِـرّ تو داریم چرا خار وخاشاک جهان، سینه ی ما کرده نشان ما که بر آرزویت ، دل بـسپردیم چرا خون دل می خوریم از زجر4وجفای دیگران ما که این خاک درت سُرمه نمودیم ،چرا سرمه ی چشم مرا ،خاک زنندش دیگران ما که بر پیش رُخت ، رخ بنمودیم چرا رخ ما تیره شد از خاک زِ خاک دیگران ای که بر ما اثر نیک بـبخشی ، تو چرا زیر چنگال عدویم ، بنهی لقمه ی نان نیمه شب تیر دعایم به نشان بود ، چرا مدتی می گذرد ، از چه نیاید به نشان ای رهاننده ی تاریکی و ظلمت تو چرا نَـرهانیم زِ ظلمت ، تو ز ظلمت بِرَهان ای شکوفنده ی هر دانه زِ هر آب و گِلی دانه ی دُر5 مرا ، بار شکوفا برسان شعشع پرتو روی تو زِ خورشید گذشت ما به امید همان شعشعه ایم ، شعائی برسان ای خدای دو جهان ، نیّت ما را بپذیر گر چه کوتاهس و وامانده ،به منزل برسان ای پدیدار نماینده ی صبح از دَم شب من به شب گُم شده ام ،صبح امیدم برسان زنده سازی بشری را ، تو زِ آبی بی شعور من درمانده ی بی فکر ، شعوری برسان ای فروزنده ی خورشید و مَه ازقدرت خود من بی قدرت و وامانده ، زِ عُسرت6 بِرَهان ای برازنده ی هر قدرت و هر حُسن وشعاع من درمانده ی بی حُسن ، به نیکی برسان ما زِ مژگان در باغ تو بروبیم ، چرا بر کَنَند این مژه ام خلق ، تو مژگان برسان ای که ما را بکنی امر به معروف ، چرا دیگران را نکنی امر به معروف ، به نهان ای که از قدرت دستت شکنی کوه ، چرا بسته داری همه دستم زِ سر مویه کنان ای بشر قدرت دستت ، بُوَد از فیض خدا این تعجب عجبش نیست،چه گویی به زبان نه حسن پرتو لطف تو نظر دارد و بس این نظر را همه دارند ، تو لطفی برسان