30

شده گاهی غزلت پشتک و وارو بزند برود پشت سرت یکسره نارو بزند ... پای دلتنگی تو ، قند دلش آب شود وسط معرکه ، بنشیند و هوهو بزند ... در سراشیب دلت ، نبض تو را بشمارد قایق دلهره را ، سمت تو پارو بزند ... روی دیوار دلت ، باز خراشی بکشد وسط کوچه بتو ، ضربه ی چاقو بزند ... وا کند پنجره را ، سمت غروب پاییز ضربه بر پیکر رنجور پرستو بزند... روی مرداب دلت چنبره ی غم بزند با تمسخر سخن از برکه ی بی قو بزند... و در افسوس ترین فاصله آهی بکشد مثل فانوس که بی دغدغه سوسو بزند... مثل چنگیز ، حصاری بکشد دور دلت روی خاکستر شهر دلت اردو بزند... و به یک پلک زدن قافیه اش تنگ شود خنجرش را به دل غنچه ی شب بو بزند... شده هر شب غزلت باده غم سر بکشد وسط حرف دلت چنگ بر آهو بزند ... کاش می شد که غزل ، در غل و زنجیر شود و بگوید که غلط کردم و زانو بزند... کاش وقتی که دل نازک من می شکند پشت این پنجره را یکسره جارو بزند... یک قدم مانده به دلواپسی یاس خیال کاش می شد غزلم پشتک و وارو نزند...!