1540610932119133_large

عظمت خدا را چطوری درک کنیم : خالق و آفريدگار در روح جانشان بزرگ جلوه كرده (به همين جهت) غير خداوند در نظرشان كوچك است. شرح: چند مثال براى تحليل این مطلب بزنيم: فرض كنيد دو كودك دوقلو و شبيه به هم زاييده شده، ولى يكى از پشت كوه و دور از تمدن شهرى و يكى را در شهر بسيار متمدن و بزرگى با امكانات و وسايل رفاهى زيادى پرورش داده‌اند، پس از رسيدن به حدّ رشد و بلوغ هر دو را به شهر متوسطى براى ملاقات آورده‌اند، حال ببينيم نظر اين دو نسبت به اين محيط جديد چيست؟ آيا هر دو با يك نگاه و يك عينك به اين محل مى‌نگرند؟ البته نه، اولى مى‌گويد: اينها در بهشت برين زندگى مى‌كنند و ما پشت كوره ده و در جهنم، دومى مى‌گويد: وه وه توى جهنمى ما را آورده‌انده، اين بدبخت‌ها چگونه اينجا زندگى مى‌كنند، چقدر مردم اين شهر محروم‌اند، واقعا بايد به حالشان گريست. كه چرا با اينكه هر دو شبيه به هم و تقريباً در يك زمان پا به عرصه زندگى گذارده‌اند، دو ديده وعقيده را دنبال مى‌كنند؟ جواب روشن است زيرا اولى به محيط كوچك و دومى به محيط بزرگ‌ترى انس گرفته است. در مورد مال و ثروت هم داستان چنين است: يكى 100 هزارتومان را خيلى زياد مى‌پندارد و حتى اگر به دست آورد امكان سكته كردن وى مى‌رود، زيرا هميشه با 100 ريال انس داشته است و يكى چيزى نمى‌انگارد زيرا با 100 ميليون مأنوس بوده، و به قول معروف چشم و گوشش از اين مقدار پول پر بوده است. اين دو نظر ديدگاه بستگى به شناخت‌هاى آنها دارد، كسى كه در كنار دريا به سر مى‌برد استخر آبى را به حساب نمى‌آورد، و بالعكس انسان بيابانگردى كه با آب انسى ندارد و هر دم به انتظار قطره‌اى آب است، آب استخرى را بسيار بزرگ مى‌شمارد. كسانى كه با خدا ارتباط دارند، و هر لحظه عظمت درياى وجود و علم و قدرت او را نظاره‌گرند، وقتى با مخلوق و ما سواى خالق رابطه برقرار مى‌كنند، وجود و علم و قدرت آنها را شايد به اندازه قطره‌اى نمى‌انگارند، زيرا با خدايى مأنوس شده‌اند كه نازى كند آنى فرو ريزند قالب‌ها پرهيزكارانى كه در كنار اين درياى با عظمت الهى زندگى مى‌كنند و به عشق او نفس مى‌كشند و آينه قلب آنها به جز جمال حق را نشان نمى‌دهد و در درون قلب خود جايى براى غير او مهيا نكرده‌اند غير او را اگر هم ببينند بسيار حقير و كوچك مى‌بينند البته رسيدن به اين مرحله مستلزم دخول در زمره متقين و وصول به رتبه آنهاست.