00

از سر کوی تو گیرم که روم جای دگر کو دلی را که سپارم به دلآرای دگر عاقبت از سر کوی تو برون باید رفت گیرم امروز دگر ماندم و فردای دگر مگر آزاد کنی، ورنه چو من بنده ی پیر گر فروشی، نستاند ز تو مولای دگر عاشقان را طرب از باده ی انگوری نیست هست مستان ترا نشنه زصهبای دگر بهر مجنون تو این کوه و بیابان تنگ است بهر ما کوه دگر باید و صحرای دگر ما گدائی در دوست به شاهی ندهیم زان که این جای دگر دارد وآن جای دگر گر به بتخانه ی چنین نقش رخت بنگارند هرکه بیند، نکند میل تماشای دگر راه پنهانی میخانه نداند همه کس جز من و زاهد و شیخ و دو سه رسوای دگر دل آراد ز غم های جهان خون شده بود غم عشق آمد و افزود به غم های دگر...!!