آخر خانم خنده رو با گلهای فراوان به سر

قلم از عشق بشکند چو نویسد نشان تو خردم راه گم کند ز فراق گران تو بگشا کار مشکلم تو دلم ده که بی‌دلم مکن ای دوست منزلم به جز از گلستان تو