اشک رازیست لبخند رازیست عشق رازیست اشک آن شب لبخند عشقم بود قصه نیستم که بگویی نغمه نیستم که بخوانی صدا نیستم که بشنوی یا چیزی چنان که ببینی یا چیزی چنان که بدانی من درد مشترکم مرا فریاد کن درخت با جنگل سخن میگوید علف با صحرا ستاره با کهکشان و من با تو سخن میگویم نامت را به من بگو دستت را به من بده حرفت را به من بگو قلبت را به من بده من ریشه های تو را دریافته ام با لبانت برای همه لبها سخن گفته ام و دستهایت با دستان من آشناست در خلوت روشن با تو گریسته ام برای خاطر زندگان در گورستان تاریک با تو خوانده ام زیباترین سرودها را زیرا که مردگان این سال عاشقترین زندگان بوده اند

آشوبگر شعرهای منی! به یغما می برم تو را تا شورشی به راه بیندازند چشم هایت تا باران بزند و پیراهنم خیس شود از یادگاری خاطراتت ...

لب معشوق هوایی شدنش می ارزد شعر در وقت کنایی شدنش می ارزد به جهنم که ته بوسه جهنم باشد لحظه عشق خدایی شدنش می ارزد

یه سفره ی ساده نه آب پرتقال و نه نوشیدنی های بالا شهری که چایی خودمون ؛ رنگارنگی سفره مهم نیست ، مهم چندنفری هستن که دورش نشستن ، پر از عشق ، پر از محبت … چایی تلخ رو که با عشق دم کنی ، شیرین ترین نوشیدنی دنیا میشه حتی بدون قند !

بـا "تـو" بـودن را "تـصـویـر" کـردم...!!! "بـی تـو" بـودن را "تـجـربـه"...!!! ایـن بـود "سـهـم" "مـن" از "رویـا" تـا "واقـعـیـت"..