آخر خانم کنار جاده دست به ریش های آقا نشسته گرفته

وَ خوُشبَختے مَفهوُمے نَدآرَد وَ مَن برآے هَمین نِمیرَوَم کِه خوُشبَخت بِشَوَم، میرَوَم خوُدَم رآ فَرآموُش ڪُنم وَ توُ رآ فَرآموُش ڪُنَم وَ گُذَشتِہ رآ فَرآموُش ڪُنَم. اَمآ میدآنَم ڪِہ هیچ وَقت نِمیشَوَد... • فروغ فرخزاد